Atlantis/pl

Atlantyda, przez Auriela Bessemera

Kontynent wyspiarski, który istniał tam, gdzie obecnie znajduje się Ocean Atlantycki i który zatonął podczas kataklizmu (Potop Noego) około 11 600 lat temu, według obliczeń Jamesa Churchwarda. Żywo przedstawiony przez Platona; „widział” i opisał Edgara Cayce'a w swoich czytaniach; przywołany w scenach z „Romansu Atlantydy” Taylora Caldwella; naukowo zbadany i potwierdzony przez nieżyjącego już niemieckiego naukowca Otto Mucka, który ustalił czas i datę jej zniszczenia (przez asteroidę, która z siłą 30 000 bomb wodorowych spadła do Trójkąta Bermudzkiego) o godzinie 20:00, 5 czerwca 8498.!

Relacje z Atlantydy

W dialogach Timajos i Kritias Platon opowiada, że ​​na „wyspie Atlantydy istniało wielkie i wspaniałe imperium”, które rządziło Afryką aż po Egipt, Europą aż po Włochy i „częściami kontynentu” (uważane za odniesienie do Ameryki, w szczególności Ameryki Środkowej, Peru i Doliny Mississippi). Postulowano, że Atlantyda i małe wyspy na wschód i zachód od niej utworzyły ciągły pomost lądowy z Ameryki do Europy i Afryki.

„Historia Atlantydy” W. Scotta-Elliota przedstawia zapisy cywilizacji Atlantydy ujawnione przez jasnowidzenie. Książka Scotta-Elliota jest kompilacją odkryć wielu studentów, którym według teozofa A. P. Sinnetta „pozwolono na dostęp do niektórych map i innych zapisów… Mówi, że te mapy zostały fizycznie zachowane przez inne rasy niż rasy obecnie okupujące Europę - przypuszczalnie przez Adeptów, którzy uczyli studentów teozofii, chociaż Sinnett tego nie precyzuje.

Scott-Elliot pisze, że kontynent był niszczony etapami, a kataklizm miał miejsce 800 000, 200 000 i 80 000 lat temu, a ostatnią pozostałością po Atlantydzie była wyspa-kontynent Posejdonis, położona w pobliżu Azorów, która w 9564 została zatopiona w katastrofie, o której mowa w wielu starożytnych pismach, w tym Platona.

Złoty wiek Jezusa na Atlantydzie

Wniebowstąpieni mistrzowie ujawnili, że Jezus panował jako cesarz i arcykapłan nad cywilizacją złotego wieku na Atlantydzie, która trwała dwa tysiące lat, od 34 550 do 32 550. Wiek ten był o siedemnaście wieków starszy od naszego i znajdował się pod znakiem Raka. Jezus urodził się w 33 050 i rozpoczął swoje panowanie w 33 000 po tym, jak złoty wiek trwał ponad 1500 lat. Jego małżonką była jego bliźniaczy płomień, którą znamy jako wniebowstąpioną mistrzynię Magda. Rządzili, ponieważ byli najwyższymi przedstawicielami Boga we wcieleniu w tej cywilizacji. Wszyscy ludzie tej cywilizacji znali i akceptowali wolę Bożą. Jezus i Magda nie musieli narzucać ludziom żadnych zasad, ponieważ wszyscy byli zestrojeni ze swoim Boskim Źródłem.

Jednak po 450 latach panowania Jezusa ziarno zepsucia zostało zasiane przez niejakiego Xenosa, który był głównym doradcą cesarza. W końcu Xenos przekonał ludzi do buntu przeciwko rządowi (uosobionemu w Jezusie), ponieważ rząd rzekomo ich nie wspierał. Xenos objął stanowisko przywódcy rządu. Jezus Chrystus, Magda i dwa miliony lojalnych poddanych (20 procent ludności) udały się do kraju, który później miał stać się Suern — do Indii z Arabią. Połowa z nich wstąpiła w tym czasie; druga połowa ewoluowała na Ziemi aż do dzisiaj.

Na Atlantydzie niegdyś złota cywilizacja stopniowo pogrążała się w barbarzyństwie, gdy ludzie, niezauważalnie dla siebie, gęstnieli i stawali się nieczuli na życie. Grabieże i anarchia zapanowały do ​​tego stopnia, że ​​nawet Xenos stracił kontrolę. Z biegiem czasu miasta znikały i rozpadały się. Barbarzyństwo panowało na Atlantydzie od 30 000 do 16 000, kiedy to powstała wielka cywilizacja Posejda.

Mapa Atlantydy sporządzona przez W. Scotta-Elliota między 80 000 a jej ostatecznym zatonięciem.

Późniejsze lata Atlantydy

Około 15 000 Jezus powrócił jako władca Atlantydy, Rai. Jak opisał Phylos Tybetańczyk w swojej książce „Mieszkaniec dwóch planet”, ten wielki Rai pojawił się w świątyni stolicy, Kaiphul, i spowodował, że wyrósł tam Maxin, Ogień Inkal. Ten nienasycony płomień płonął na ołtarzu świątyni przez pięć tysięcy lat. Rai Światła Maxin panował przez 434 dni. Zrewidował prawa i stworzył kodeks prawny, który rządził Atlantydą przez tysiące lat.

Po długim złotym wieku cywilizacja Atlantydy została zepsuta przez fałszywych kapłanów, aż „Bóg widział, że niegodziwość człowieka była wielka na ziemi i że wszelkie wyobrażenia myśli jego serca były ustawicznie złe”. Ostatnia pozostałość Atlantydy upadła podczas wielkiego kataklizmu, który jest opisany w Biblii jako Potop Noego

Więcej informacji

HP Bławatska, „Tajemna doktryna” (Londyn: Theosophical Publishing Co., 1888), tom. II, zob. indeks zawierający wiele odniesień i opisów Atlantydy.

Edgar Cayce, „Atlantyda” (Virginia Beach: A.R.E. Press, 2014).

W. Scott-Elliot, „Legends of Atlantis and Lost Lemuria” (Wheaton: Theosophical Publishing House [Quest Books], 1925, 1990), s. 3–89.

Tybetańczyk Phylos, „Mieszkaniec dwóch planet” (Borden, 1952).

James Churchward, „Zaginiony kontynent Mu” (1931; przedruk, New York: Paperback Library Edition, 1968), s. 226.

Otto Muck, „Tajemnica Atlantydy” (New York: Pocket Books, 1979).

Ignatius Donnelly, Atlantis: The Antediluvian World (New York: Dover Publications, 1976), pp. 11, 23, 173, 473.

Wykłady na temat Atlantydy wygłoszone przez Elizabeth Clare Prophet, oparte na naukach wniebowstąpionych mistrzów oraz „Mieszkaniec dwóch planet” Tybetańczyka Phylosa, są dostępne na stronie www.AscendedMasterLibrary.org.

Materiały źródłowe

Mark L. Prophet i Elizabeth Clare Prophet: „Saint Germain: o alchemii. Formuły przemiany samego siebie”

Template:LSR-pl.

Template:MTR-pl.