Atlantis/pl

Atlantyda, przez Auriela Bessemera

Kontynent wyspiarski, który istniał tam, gdzie obecnie znajduje się Ocean Atlantycki i który zatonął podczas kataklizmu (Potop Noego) około 11 600 lat temu, według obliczeń Jamesa Churchwarda. Żywo przedstawiony przez Platona; „widział” i opisał Edgara Cayce'a w swoich czytaniach; przywołany w scenach z „Romansu Atlantydy” Taylora Caldwella; naukowo zbadany i potwierdzony przez nieżyjącego już niemieckiego naukowca Otto Mucka, który ustalił czas i datę jej zniszczenia (przez asteroidę, która z siłą 30 000 bomb wodorowych spadła do Trójkąta Bermudzkiego) o godzinie 20:00, 5 czerwca 8498.!

Relacje z Atlantydy

W dialogach Timajos i Kritias Platon opowiada, że ​​na „wyspie Atlantydy istniało wielkie i wspaniałe imperium”, które rządziło Afryką aż po Egipt, Europą aż po Włochy i „częściami kontynentu” (uważane za odniesienie do Ameryki, w szczególności Ameryki Środkowej, Peru i Doliny Mississippi). Postulowano, że Atlantyda i małe wyspy na wschód i zachód od niej utworzyły ciągły pomost lądowy z Ameryki do Europy i Afryki.

„Historia Atlantydy” W. Scotta-Elliota przedstawia zapisy cywilizacji Atlantydy ujawnione przez jasnowidzenie. Książka Scotta-Elliota jest kompilacją odkryć wielu studentów, którym według teozofa A. P. Sinnetta „pozwolono na dostęp do niektórych map i innych zapisów… Mówi, że te mapy zostały fizycznie zachowane przez inne rasy niż rasy obecnie okupujące Europę - przypuszczalnie przez Adeptów, którzy uczyli studentów teozofii, chociaż Sinnett tego nie precyzuje.

Scott-Elliot pisze, że kontynent był niszczony etapami, a kataklizm miał miejsce 800 000, 200 000 i 80 000 lat temu, a ostatnią pozostałością po Atlantydzie była wyspa-kontynent Posejdonis, położona w pobliżu Azorów, która w 9564 została zatopiona w katastrofie, o której mowa w wielu starożytnych pismach, w tym Platona.

Złoty wiek Jezusa na Atlantydzie

Wniebowstąpieni mistrzowie ujawnili, że Jezus panował jako cesarz i arcykapłan nad cywilizacją złotego wieku na Atlantydzie, która trwała dwa tysiące lat, od 34 550 do 32 550. Wiek ten był o siedemnaście wieków starszy od naszego i znajdował się pod znakiem Raka. Jezus urodził się w 33 050 i rozpoczął swoje panowanie w 33 000 po tym, jak złoty wiek trwał ponad 1500 lat. Jego małżonką była jego bliźniaczy płomień, którą znamy jako wniebowstąpioną mistrzynię Magda. Rządzili, ponieważ byli najwyższymi przedstawicielami Boga we wcieleniu w tej cywilizacji. Wszyscy ludzie tej cywilizacji znali i akceptowali wolę Bożą. Jezus i Magda nie musieli narzucać ludziom żadnych zasad, ponieważ wszyscy byli zestrojeni ze swoim Boskim Źródłem.

Jednak po 450 latach panowania Jezusa ziarno zepsucia zostało zasiane przez niejakiego Xenosa, który był głównym doradcą cesarza. W końcu Xenos przekonał ludzi do buntu przeciwko rządowi (uosobionemu w Jezusie), ponieważ rząd rzekomo ich nie wspierał. Xenos objął stanowisko przywódcy rządu. Jezus Chrystus, Magda i dwa miliony lojalnych poddanych (20 procent ludności) udały się do kraju, który później miał stać się Suern — do Indii z Arabią. Połowa z nich wstąpiła w tym czasie; druga połowa ewoluowała na Ziemi aż do dzisiaj.

Na Atlantydzie niegdyś złota cywilizacja stopniowo pogrążała się w barbarzyństwie, gdy ludzie, niezauważalnie dla siebie, gęstnieli i stawali się nieczuli na życie. Grabieże i anarchia zapanowały do ​​tego stopnia, że ​​nawet Xenos stracił kontrolę. Z biegiem czasu miasta znikały i rozpadały się. Barbarzyństwo panowało na Atlantydzie od 30 000 do 16 000, kiedy to powstała wielka cywilizacja Posejda.

W. Scott-Elliot’s map of Atlantis between 80,000 B.C. and its final sinking

Later years of Atlantis

About 15,000 B.C., Jesus returned as the ruler, the Rai, of Atlantis. As described by Phylos the Tibetan in his book A Dweller on Two Planets, this great Rai appeared in the Temple of the capital, Caiphul, and caused to spring up there the Maxin, the Fire of Incal. This unfed flame burned on the altar of the temple for five thousand years. The Rai of the Maxin Light ruled for 434 days. He revised the laws and provided a legal code that governed Atlantis for thousands of years to come.

After a long golden age, the civilization of Atlantis was corrupted by false priests, until “God saw that the wickedness of man was great in the earth, and that every imagination of the thoughts of his heart was only evil continually.” The last remnant of Atlantis went down in the great cataclysm that is recorded in the Bible as the Flood of Noah.

For more information

H. P. Blavatsky, The Secret Doctrine (London: Theosophical Publishing Co., 1888), Vol. II, see index for the many references to and descriptions of Atlantis.

Edgar Cayce, Atlantis (Virginia Beach: A.R.E. Press, 2014).

W. Scott-Elliot, Legends of Atlantis and Lost Lemuria (Wheaton: Theosophical Publishing House [Quest Books], 1925, 1990), pp. 3–89.

Phylos the Tibetan, A Dweller on Two Planets (Borden, 1952).

James Churchward, The Lost Continent of Mu (1931; reprint, New York: Paperback Library Edition, 1968), p. 226.

Otto Muck, The Secret of Atlantis (New York: Pocket Books, 1979).

Ignatius Donnelly, Atlantis: The Antediluvian World (New York: Dover Publications, 1976), pp. 11, 23, 173, 473.

Lectures on Atlantis delivered by Elizabeth Clare Prophet, based on the teachings of the ascended masters and A Dweller on Two Planets, by Phylos the Tibetan, are available from www.AscendedMasterLibrary.org.

Sources

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Saint Germain On Alchemy: Formulas for Self-Transformation.

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Lords of the Seven Rays.

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and Their Retreats.