El Morya
El Morya er yfirmaður Darjeeling ráðsins í Stóra hvíta bræðralaginu, chohan-meistari fyrsta geisla og helgiveldi ljósvakamusteris hins góða vilja uppi yfir Darjeeling á Indlandi. Hann er stofnandi Summit Lighthouse og andlegur meistari (gúrú) og fræðari boðberanna Marks L. Prophet og Elizabeth Clare Prophet.
Hann stendur fyrir hina guðlegu eiginleika hugrekkis, vissu, krafts, hreinskilni, sjálfsbjargarviðleitni, áreiðanleika, trúar og frumkvæði. Þetta eru eiginleikar föðurímyndarinnar – stjórnmálamaðurinn, framkvæmdavaldið, valdhafinn. Vegna þess að hann hefur verið fyrirmynd þessara ómissandi dyggða hefur El Morya, á mörgum æviskeiðum, borið veldissprota valdsins og stjórnað mörgum konungsríkjum viturlega og vel. Stjórn hans hefur ekki verið einræðissinnuð sem gengur út á að þegnar ríkisins lúti breyskum duttlungum yfirvalda; heldur er stjórnmálasýn að Guð sé hafinn yfir mennina. Hann hvetur þegna sína til upplýstrar hlýðni við heilagan vilja Guðs.
Æviskeið El Morya
Í mörgum æviskeiðum fram til nútímans frá upprisu sinni hefur ástfólginn El Morya tekið virkan þátt í þjónustu við ljósið. Eins og sonur Enoks, sem „gekk með Guði og hvarf, af því að Guð nam hann burt“ í helgisiði uppstigningar; sem einn af sjáendunum sem smaug inn í hærri áttund ljóssins í hinu forna landi Úr í Kaldea; og sem innfæddur Persi, sem tilbað hinn eina Guð, Ahura Mazda – í þessum og mörgum öðrum æviskeiðum lærði hann að gera tilraunir með „guðlega raforku“ og varð sífellt meðvitaðri um andlegan kraft sem streymir í gegnum manninn. Síðar náði hann árangri í uppbyggilegri notkun á fóhat – dularfullri raforku algeimsvitundar (í kyrrþey eða virkur) – þessa knýjandi lífskrafts, sem, þegar guðleg tilskipun kallar hann til verka, þá hreyfir við þróun alheimsins, vetrarbraut eða sólkerfi, eða jafnvel mannveru frá upphafi vega til enda köllunar sinnar.
Abraham
► Aðalgrein: {{{2}}}
ABRAHAM, hebreskur ættfaðir og forfaðir hinna tólf ættkvísla Ísraels (um 2000 f.Kr.). Gyðingar, kristnir menn og múslimar veita honum sess í sögunni sem þeim fyrsta til að tilbiðja hinn eina sanna Guð. Í frásögn Biblíunnar um ævi hans er upphaflega skírskotað til hans sem Abrams (sem merkir faðirinn eða faðir minn er upphafinn). Guð nefndi hann síðar Abraham sem hefð er fyrir að túlka sem „faðir margra þjóða“, en nú telja fræðimenn að nafnið sé mállýskuafbrigði af Abram.
Fræðimenn gerðu áður fyrr almennt ráð fyrir því að Abraham væri annað hvort þjóðsagnavera eða óbreyttur hirðingi eða hálfhirðingi af semítaætt. Þeir héldu því fram að ekki væri hægt að skilja biblíulega ævisögu hans bókstaflega vegna þess að hún væri skrifuð meira en þúsund árum eftir atburðina sem hún lýsti. Eins og Richard N. Ostling skrifaði í tímaritið Time Magazine, þá líta margir frjálslyndir biblíufræðingar svo á að Abraham sé „ekki söguleg persóna heldur eins konar semísk útgáfa frásagnarinnar af Arthúri konungi”. Nýlegar uppgötvanir hafa hins vegar knúið fræðimenn til að endurmeta hina hefðbundnu ímynd af ættföðurnum. Eftir fyrri heimsstyrjöldina hafa fornleifafundir frá öðru eða þriðja árþúsundi f.Kr. í borgunum Ebla og Mari leitt í ljós að þar var háþróuð borgarmenning og leskunnátta fyrir og á tímum Abrahams.
Biblían sýnir fyrst Abraham og fjölskyldu hans sem borgara frá Úr í Kaldeu – hinni blómlegu, menningarlegu, pólitísku og efnahagslegu miðstöð tæknilegrar, háþróaðrar, súmerskrar siðmenningar. Sir Leonard Woolley, yfirmaður bresk-amerísks liðs fornleifafræðinga sem grófu upp Úr skömmu eftir fyrri heims styrjöldina, skrifaði: „Við urðum að endurskoða töluvert hugmyndir okkar um hinn hebreska ættföður þegar við urðum þess vísari að fyrri ár sín varði hann í svo fáguðu umhverfi; hann var þegn mikillar borgar og erfði hefðir fornrar og mjög skipulagðrar siðmenningar.” Jósefus, sagnfræðingur gyðinga á fyrstu öld gaf til kynna að Abraham hefði verið af göfugri ætt sem bjó yfir hernaðarmætti. Vel metinn biblíufornleifafræðingur William F. Albright ýtti undir þá kenningu að Abraham hefði verið uppi um 1800 f.Kr. og „hafi verið auðugur verslunarmaður sem ferðaðist um í kaupmannalest. Hann átti í samnings- og sáttmálabundnum samskiptum við innfædda höfðingja og samfélög.“ Aðrir hafa lýst ættföðurnum sem tígulegum höfðingja ættflokks hjarðmanna, bænda og stríðsmanna.
Fræðimaðurinn Zecharia Sitchin heldur því fram að Abraham hafi verið súmerskur aðalsmaður af konungborinni prestaætt, fæddur ekki síðar en 2123 f.Kr. Hann hafi rekið stórt heimili og einkaher. Reyndar er Abraham lýst í Mósebók sem hafi átt í samskiptum við konunga, gert hernaðarbandalög og samið um jarðakaup. Hann er sagður hafa verið friðelskur, vopnfær, stórmannlegur og göfuglyndur sigurvegari, holdgervingur hugsjóna, réttlætis, réttvísi, ráðvendni og gestrisni. Honum er einnig lýst sem spámanni og milligöngumanni frammi fyrir Guði. En það sem mikilvægast er, Abraham er fyrirmyndarmaður (frumgerð mannsins) en hélt fast við trú sína á endurtekin loforð Drottins um að hann yrði „faðir margra þjóða“, jafnvel þegar ytri aðstæður virðast helst benda til hins gagnstæða.
Í fyrstu Mósebók er okkur sagt að Abraham, faðir hans og fjölskyldan öll hafi farið frá Úr til að búa í Harran í um 1000 km fjarlægð frá fyrri heimkynnum. Harran var stór verslunarborg í norðvesturhluta Mesópótamíu í frjósama hálfmánanum (þar sem Sýrland er núna). Þó að hljótt sé um fyrstu ár Abrahams í Biblíunni, greinir munnleg hefð gyðinga frá því að hann hafi barist fyrir því að snúa mönnum til eingyðistrúar. Hann er sagður hafa mölbrotið skurðgoð föður síns, Tera, skurðgoðasmiðs sem „þjónaði öðrum guðum“, samkvæmt Jósúabók.
Í Biblíunni er sagt frá því þegar Abraham var 75 ára og faðir hans var dáinn, hafi Drottinn kallað til hans og boðið honum að yfirgefa allt – ætt sína og hús föður síns, menningu og trúarsöfnuði Mesópótamíu – og ferðast til „lands sem ég mun sýna þér“. Drottinn lofaði: „Ég mun gera þig að mikilli þjóð." Abraham fór frá Harran ásamt konu sinni, Saraí (sem Guð breytti síðar í Söru), Lot bróðursyni sínum, og „öllum fjárhlutum sem þeir höfðu eignast og þeim sálum er þeir höfðu fengið í Harran“. Þegar þeir komu til Kanaanlands birtist Drottinn Abraham og lofaði: „Niðjum þínum mun ég gefa þetta land.“
Þegar mikil hungursneyð reið yfir landið fór Abraham suður til Egyptalands. Þar sem hann óttaðist að Egyptar myndu drepa hann vegna fegurðar eiginkonu sinnar, þá kynnti Abraham Söru sem systur sína og leyfði Faraó að taka hana inn í húshald sitt. Að endingu sendi Drottinn plágu yfir Faraó og hús hans. Þegar egypski stjórnandinn komst að sannleikanum, vísaði hann Abraham og Söru skjótt á brott ásamt öllum þjónum, fénaði og auðæfum sem Abraham hafði áskotnast í Egyptalandi.
Þegar aftur til Kanaanlands var komið reis sundurþykkja á milli hirðingja Lots og Abrahams og skildu þeir frændur við svo búið. Abraham bauð Lot að velja sér yfirráðasvæði af rausnarskap sínum. Lot settist að á frjósamri sléttu Jórdans sem sneri í átt að Sódómu en Abraham bjó í Hebron innan Kanaanlands sem virtist vera minna eftirsóknarvert búsvæði. Eftir að Lot fór sagði Drottinn Abraham að hann myndi gefa honum og niðjum hans allt landið sem hann gæti séð – í norðri, suðri, austri og vestri. Og þó að ættfaðirinn væri enn barnlaus sagði Drottinn að niðjar hans yrðu jafn óteljandi sem „duft jarðar“.
Næst sýnir Biblían Abraham sem herforingja. Þegar öflugt konungsbandalag hernam Lot og allar eigur hans, vopnaði Abraham 318 af sínum eigin „þjálfuðu þjónum“ og gekk til liðs við aðra höfðingja í landinu til að sigra óvinina og bjarga Lot. Að þessum sigri loknum blessaði Melkísedek Abraham en hann var konungur í Salem og prestur hins æðsta Guðs (El Elyon). Melkísedek „reiddi fram brauð og vín“ og Abraham gaf honum tíund af herfanginu. Abraham skilaði síðan öllum hinum herteknu aftur og ránsfénu til Sódómukonungs og neitaði boði konungs um að taka sjálfur hlut í fengnum.
Biblían sýnir Abraham einnig í hlutverki milligöngumanns. Drottinn trúði Abraham fyrir fyrirætlun sinni um að eyða óguðlegu borgunum Sódómu og Gómorru. Abraham tryggði sér fullvissu Guðs um að Sódómu yrði hlíft ef þar fundust svo mikið sem tíu réttlátir. Þó að borginni væri á endanum eytt vöruðu tveir englar Lot við yfirvofandi hörmungum og slapp hann.
Þrátt fyrir endurtekin loforð Drottins um að niðjar Abrahams yrðu óteljandi var Sara enn ófrjó eftir tíu ár í Kanaan. Hún lagði til, eftir þeirra tíma hætti, að Abraham myndi feðra barn með Hagar ambátt sinni. Hagar fæddi þá Abraham son, Ísmael. Þrettán árum síðar þegar Abraham var 99 og Sara 90, opinberaði Drottinn sig ættföðurnum sem El Shaddai, „hinn almáttugi Guð.“ Drottinn stofnaði ævarandi sáttmála við Abraham um að vera honum Guð og afkomendum hans. Hann opinberaði að Sara myndi fæða son, Ísak, „um þessar mundir á næsta ári“ og Ísak átti að vera erfingi Abrahams en ekki Ísmael. Eins og Drottinn hafði spáð "gat Sara loksins og ól Abraham son í ellinni".
Samt var ættfaðirinn enn ekki búinn að gangast undir hinstu þolraunina á trú sinni. Guð bauð honum að fórna einkasyni sínum og langþráðum erfingja á fjalli í Móríalandi. Í lok þriggja daga ferðalags reisti Abraham altari og lagði Ísak á brennifórnarviðinn og lyfti hnífnum til að slátra unga drengnum þegar engill Drottins kallaði: ,,Legg þú ekki hönd á sveininn og gjör þú honum ekkert, því að nú veit ég, að þú óttast Guð, þar sem þú synjaðir mér ekki um einkason þinn.“ Abraham fórnaði hrúti í staðinn og í síðasta sinn staðfesti Drottinn sáttmála sinn við Abraham. Eftir að Sara dó, giftist Abraham Ketúru sem ól honum sex börn. Þótt ættfaðirinn hafi séð fyrir öðrum börnum sínum „gaf hann Ísak allt sem hann átti“. Abraham lést 175 ára að aldri og var grafinn við hlið Söru í Makpelahelli sem gyðingar, kristnir og múslimar helga fram á þennan dag – en allir rekja þeir uppruna sinn til Abrahams.
Náið samband Abrahams við Guð og trúarbreytni hans hefur áunnið honum nafnbótina „vinur Guðs“ í bæði kristnum og múslimskum ritningum („El Khalil“ í arabískum texta Kóransins). Hann er, eins og Páll postuli segir í Rómverjabréfinu, ekki aðeins faðir gyðinga heldur „allra þeirra sem trúa“. Múslimar (sem trúa því að Arabar séu komnir af Abraham í gegnum Ísmael) virða ættföðurinn meira en nokkra aðra mannveru í Biblíunni. Á Jaffahliðið í gömlum borgarhluta Jerúsalem er grafinn texti úr Kóraninum: „Það er enginn Guð nema Allah og á Abraham hefur hann velþóknun.“
Melkjör
► Aðalgrein: {{{2}}}
MELKJÖR var einn þriggja vitringanna sem heiðruðu Krists-barnið. Hann dýrkaði vilja Guðs í ljóma sonar Guðs. Það var Melkjör sem fullkomnaði vísindin um hringrás himintunglanna í kosmískri stjörnuspeki. Hann fylgdi með stærðfræðilegri nákvæmni stjörnu sem fylgdi nærveru sveinbarnsins, fæddu af Maríu mey, og hann bar hina dýrmætu gullgjöf – hið gullna rafskaut guðlega hugans, huga þann sem átti eftir að rætast fullkomlega í alheimsvitund Krists Jesú; gull konungs konunganna, friðarprinsins; gull kenninga hins eilífa Kristus, sonarins, sem stígur fram úr hinni gullnu sól réttvísinnar; gull – líf í allsnægtum sem hann myndi endurreisa handa öllum, fórn guðsmóður hans til barna sinna.
Í fyrirlestri sem haldinn var 16. apríl 1976 lýsti El Morya reynslu sinni af nokkrum hinna fyrstu endurfæðinga sálar sinnar, ef til vill á Merkúr, sem undirbjó hann fyrir holdtekju hans sem Melkjör: „Guð má vita þann óratíma sem ég var chela-lærisveinn vilja Guðs áður en ég vissi jafnvel merkingu orðsins chela-nemi eða þekkti hugmyndina um Gúrú? En fyrir mér var Guð hið gullna ljós dagrenningarinnar. Og ég skynjaði í fyrstu geislum morgunskímunnar vilja hins kosmíska tilgangs – lífsvilja og skapara handan við sjálfan mig. Og í fjölda æviskeiða var morgunroðinn miðpunktur athugunar minnar á guðdómnum. Í gegnum snertingu við Helíos og Vesta var annað slagið, að mér óvitandi, komið á baug – flæðisbaug yfir boga sem kom til vitundar minnar. Og ég fór að finna fyrir viðbrögðum loga Guðs innra með mér við Guði allra guða í sólinni á bak við sólina."
„Athugunin á þessari samstillingu við lífið hélt áfram nokkur fleiri æviskeið uns ég gat ekki einu sinni hafið dag í lífi mínu án þessa sambands og þessa orkuflæðis – rennsli hugmynda inn í vitund mína með skilning á því starfi sem ég ætti að vinna, í bókstaflegri merkingu. Næstum eins og ég yrði var við það í undirvitund minni að ég færðist inn og út úr sólinni sem væri tengiliðurinn minn. Og svo varð það eftir því sem trúrækni mín jókst og styrkur orkunnar óx innra með orkustöðvum mínum, að ég komst eftir síðari æviskeið í samband við kennara – kennara í hinum fornu vísindum stjörnuspekinnar. Það voru vísindakannanir á himintunglum og áhrifum þeirra á þróunina í tíma og rúmi. Og kennarinn gaf mér innsýn í kraftinn og sambandið sem ég hafði náð við kjarna sköpunarinnar. Og svo var það með vilja, ekki þó mínum heldur þeim sem ég gerði að mínum eigin, að samband við lífið var komið á sem óx og dafnaði. Og ljós Helíos og Vesta sem ljómaði í hjarta mínu varð segull – sem magnaði leit mína að Guði með vísindalegum aðferðum.”
„Ég hef því alltaf fetað braut vísindanna, hvort sem það var á Merkúr eða á jörðinni eða öðrum plánetuheimkynnum þessa kerfis og annarra heimskerfa. Drottinn Guð hefur leyft mér að skilja lögmál himinhnattanna og jarðarinnar og orkuflæðisins í tíma og rúmi. Og ég hef fundið fyrir sjálfum mér verða eitt með hringrásum efnisins til að ná tökum á þessum hringrásum, næstum því eins og það væri að fara inn að kjarna efnisins og móðurgyðjunnar áður en farið var út fyrir efnið og móðurgyðjuna. Þar sem ég óx innan frá – frá sólinni innan jarðarinnar og sólinni á bak við sólina – nam ég vegi Guðs og lögmál Guðs með innri rúmfræði sameindarinnar, frumeindarinnar, alheimsins. Og verðleikamat mitt á því sem ég kallaði ekki í fyrstu Guð kom látlaust í gegnum vitundina, hina undursamlegu vitund um þetta fyrirbæri – þetta fyrirbæri sem er lífið, þetta fyrirbæri sem er orka, þetta fyrirbæri sem er samstilling, þetta fyrirbæri sem ég lít nú á sem vilja Guðs.”
Arthúr konungur
► Aðalgrein: {{{2}}}
Sem Arthúr konungur (A.D. á fimmtu öld), sem andlegur meistari í launhelgum Kamelots, varðveitti hann innri kenningarnar. Hann kallaði til riddara Hringborðsins og hirðmeyjanna til að leita að hinum heilaga kaleik og til að öðlast með vígslu leyndardóma Krists. Meðan hann hélt um veldissprotann ríkti eining og friður, röð og regla á Englandi. Merlín var ein af holdtekjum Saint Germains, dulrænn ráðgjafi Arthúrs konungs og riddara hans í leitinni af gralnum.
Thómas Becket
► Main article: -isThomas Becket
TÓMAS BECKET var kanslari Englands á tólftu öld undir stjórn Hinriks II. Tómas var harðduglegur athafnamaður og mikill málafylgjumaður. Á unga aldri var hann menntaður í bestu skólum Evrópu og þjónaði á heimili erkibiskupsins af Kantaraborg, Þeó*balds, sem kynnti hann fyrir konungi og mælti með honum fyrir kanslaraembættið. Becket og konungur voru sagðir hafa verið samlyndir og samhuga og líklegt er að áhrifa kanslarans hafi gætt mikið á mörgum umbótum í enskri löggjöf sem Hinrik er skráður of virtur fyrir. Herra Tómas hafði íburðarmikinn smekk og þótti heimilishald hans jafnvel glæsilegra en konungs. Herklæddur eins og hver annar bardagamaður leiddi hann árásir og tók þátt í beinum átökum – viljasterkur og strangur en þó vammlaus í lunderni og djúptrúaður.
Árið 1161 dó Þeóbald erkibiskup og kallaði Hinrik á Becket til að taka við embættinu. Kanslarinn neitaði hins vegar og varaði konunginn við að slík staða myndi skilja þá að í siðferðisefnum. Herra Tómas sagði við hann: „Það er ýmislegt sem þú gerir núna sem brýtur í bága við réttindi kirkjunnar sem fær mig til að óttast um að þú krefjist af mér þess sem ég gæti ekki samþykkt.” Konungur gaf þessu engan gaum og lét vígja Tómas til erkibiskups í flýti á hvítasunnu 1162. Hlýðinn konungi og í ástríkri undirgefni við vilja Guðs yfirgaf Becket hið prýdda heimili sitt og hóf að stunda meinlætalifnað. Innst klæða gekk hann á laun í skyrtu úr hrosshári í yfirbótaskyni. Hinn elskaði erkibiskup varði tíma sínum til að útdeila ölmusu til fátækra, nema heilaga ritningu, vitja sjúkra og leiðbeina munkum við störf sín. Í þjónustuhlutverki sínu sem kirkjudómari var Tómas stranglega réttlátur.
Þó að Becket sem erkibiskup hefði sagt af sér kanslaraembættinu gegn vilja konungs, þá rættist samt sem áður forspá hans um að samband kirkju og ríkis yrði fljótlega alvarlegt ágreiningsefni. Kirkjan átti stórar landareignir. Hinrik fyrirskipaði að skattar skyldu greiðast af þeim beint í hans eigin ríkissjóð – sem var rakið inngrip – gegn mótmælum Tómasar. Í öðru máli var klerkur sakaður um að myrða hermann konungs. Samkvæmt gamalgrónum lögum var hann dæmdur fyrir kirkjudómi og var þar sýknaður. Deilur urðu vegna þess að Hinrik taldi erkibiskupinn vera Endurfæðingar hins uppstigna meistara Morya 127 hlutdrægan. Konungur reiddist Tómasi og kallaði saman ráð í Westminster þar sem biskuparnir, undir þrýstingi frá konungi, samþykktu með tregðu byltingarkennda stjórnarskrá frá Clarendon þar sem kvað á um ákveðna konunglega „siðahætti“ í kirkjunnar málum og var prelátum bannað að yfirgefa ríkið án konungsleyfis. Þessi ákvæði voru mjög skaðleg fyrir vald og álit kirkjunnar.
Í trássi við nýju lögin, fór Tómas yfir Ermasund til að leggja málið fyrir páfann. Staðráðinn í því að hefna þessa, bauð konungur honum að afhenda ákveðnar eignir og vegsemdir og hóf herferð til að veikja tiltrúna á hann og ofsækja hann. Loðvík Frakkakonungur var hliðhollur kirkjunni og samþykkti að taka við erkibiskupinum í útlegð. Þrátt fyrir að gangast á hönd hinni ströngu Benediktusarmunkagrein Sistersíanareglunnar í Pontigny klaustrinu í Frakklandi, fékk Tómas bréf frá biskupum og öðrum klerkum Englands þar sem þeir hörmuðu „fjandsamlega afstöðu“ hans til konungs og báðu hann að vera sáttfúsari og fyrirgefa meira. Becket svaraði: „Í langan tíma hef ég þagað og beðið eftir því að Drottinn gæti ef til vill blásið ykkur byr í brjóst að endurheimta styrk ykkar; þó það væri ekki nema einn ykkar, að minnsta kosti, sem myndi rísa upp og standa sem veggur til varnar húsi Ísraels, myndi í það minnsta láta líta út fyrir að taka þátt í baráttunni gegn þeim sem látlaust sækja dag hvern að heri Drottins. Ég hef beðið; ekki einn einasti hefur risið upp. Ég hef þraukað; enginn hefur látið að sér kveða. Ég hef þagað; ekki einn einasti hefur sagt neitt. Ég hef farið leynt; enginn hefur barist, ekki einu sinni til málamynda. … Við skulum því, allir saman, flýta okkur að bregðast við svo að reiði Guðs komi ekki yfir okkur eins og lata og hirðulausa fjárhirða, að vér verðum ekki taldir heimskir hundar, of máttlausir til að gelta."
Hin sögulega deila hafði dregist í þrjú ár þegar Loðvík konungi tókst að koma á sáttum að hluta til á milli Tómasar og Hinriks. En þegar erkibiskupinn sneri aftur til Lundúna 1. desember, 1170, mátti hann þola heiftarlegan fjandskap. Þrír biskupar sem Tómas hafði bannfært fyrir beina óhlýðni við páfann héldu til fundar við Hinrik sem dvaldi þá í Frakklandi. Í reiðiskasti hrópaði Hinrik orð sem fjórir riddarar hans skildu sem tilefni til að halda til Englands og handtaka erkibiskupinn í helgidómi dómkirkjunnar í Kantaraborg þar sem þeir svívirtu hann og myrtu hrottalega. Hin ótrúlegu helgispjöll að myrða erkibiskup í sinni eigin dómkirkju. vöktu skelfingu lostin viðbrögð um allan hinn kristna heim. Þegar fréttin barst til konungs áttaði hann sig á því að misskilin ummæli hans höfðu valdið dauða Beckets. Hinrik einangraði sig og fastaði í fjörutíu daga og gerði síðar opinbera iðrun í dómkirkju Kantaraborgar.
Lík Tómasar Beckets var jarðsett í grafhvelfingu í dómkirkjunni sem varð vettvangur hundruð þúsunda pílagríma sem komu í helgidóminn og sögðu margir frá kraftaverkum sem þeir urðu aðnjótandi vegna fyrirbæna til Beckets. Þennan viðburð gerði rithöfundurinn Chaucer síðan ódauðlegan í Kantaraborgarsögum sínum. Innan þriggja ára var Tómas Becket tekinn í píslavottar og dýrlingatölu. Kvikmyndin Becket sem byggir á leikritinu Becket eftir Jean Anouilh er dramatísk lýsing á lífi Tómasar Beckets.
Thómas More
► Aðalgrein: {{{2}}}
Morya was also embodied as Sir Thomas More (1478–1535), the “man for all seasons.” More’s deep devotion to God caused him at one time to consider a religious vocation and to practice extraordinary austerities for over four years to test his own self-discipline. He decided to marry, however, and his wife and four children proved to be his greatest joy and his sole comfort in days to come. Their famed estate at Chelsea housed Thomas’ entire family, including eleven grandchildren.
Over the years, More’s “little Utopia,” as he often called it, became a center of learning and culture, likened by Erasmus to “Plato’s academie”—a home of good will to which came the most learned men of the day, even the king himself, for counsel and for comfort. At Chelsea, More wrote the famous work entitled Utopia, a witty exposé of the superficiality of English life and the flagrant vices of English law.
In 1529, Sir Thomas More was appointed by Henry VIII Lord Chancellor of England and Keeper of the Great Seal. In spite of many honors and achievements, More sought no man’s esteem; he was known for his promptness, efficiency and even-handed justice. He remained sensitive to the needs of the common people by daily walking the back streets of London to inquire into the lives of the poor.
Sir Thomas devoted himself to his duties with utmost zeal until Henry, desirous of but lacking a male heir to the throne, declared his marriage to Catherine of Aragon null and announced his intent to marry Ann Boleyn. Since the divorce was without papal approval and directly opposed to the laws of the Church, More refused to support the king’s decision.
In 1532, at the height of his career, he resigned his office and retired to Chelsea, where, greatly concerned with the heresies of Luther’s revolt, he continued his writings in defense of the Catholic faith. Without friends and without office, More and his family lived in abject poverty. Nevertheless, Henry had been insulted at the chancellor’s public disapproval of him. The king, therefore, sought to defame More and thus restore his royal image.
When he refused to take the Oath of Supremacy (which implied the rejection of papal supremacy and made Henry the head of the English church), More was imprisoned in the Tower of London. Fifteen months later, he was convicted of treason on perjured evidence. He was beheaded on Tower Hill July 6, 1535, affirming himself “the king’s good servant, but God’s first.” He was canonized four hundred years later in 1935.
Thomas More was known for his wit. Author Anthony Kenny observes that More “is the first person to embody the peculiarly English ideal that the good man meets adversity and crisis not with silent resignation nor with a sublime statement of principle, but with a joke. One of More’s most recent biographers has very well said, ‘More was never more witty than when he was least amused.’”
Lawyer, judge, statesman, man of letters, author, poet, farmer, lover of pastoral life, ascetic, husband and father, champion of women’s education, humanist and saint, Thomas More was outstanding among the avant-garde of the English Renaissance.
Akbar
► Main article: Akbar the Great
Morya was next embodied as Akbar the Great (1542–1605), founder of the Mogul empire in India and the greatest of its rulers. During his reign, he ended all discrimination against the Hindus and accepted them into government, serving on an equal basis with the Muslims. His policies were considered to be among the most enlightened of his time.
Thomas Moore
► Main article: Thomas Moore
He was also Thomas Moore, the Irish poet (1779–1852), who wrote many ballads and is best remembered for “Believe Me If All Those Endearing Young Charms.” To this day, the song draws the power of his intense love for the will of God as representative of the highest good—the immaculate image of every soul, untarnished by the burdens of the world.
El Morya Khan
In his final embodiment, El Morya was born a Rajput prince in India and later became a monk frequenting the retreats of the Himalayas. As the Master M., he, together with Kuthumi and Djwal Kul, attempted to acquaint mankind with the workings of the Law and hierarchy through the writings of Mme. H. P. Blavatsky. Together with the Master K.H. and Saint Germain, he founded the Theosophical Society.
Morya ascended in 1898 and continues his great work for God-government on earth through the flame of goodwill and his embodied chelas.
The meaning of his name
El Morya has said that his name is Maraya. The Ma stands for the maternal influences of God. The Ra stands for the Father, the masculine influences of God, called by the ancient Egyptians Ra. We call it ray today, as in a ray from the sun. Ya is the flaming Yod or the power of the Holy Spirit, the third part of the Trinity of divine consciousness. El in the ancient Hebrew refers to the Elohim or to God.
So in the name Morya El, or Maraya El, we find a nameless one who deliberately chose a name to glorify God and to whom was given a new name which he used, which glorifies God.
In analyzing many of the names of the Great Ones, even Sri Magra and others before, we find that always the names have been identified with the Godhead, because the individuals themselves have been absorbed into the Godhead.
El Morya’s mission today
Chief of the Darjeeling Council
El Morya is the hierarch of the Temple of Good Will in the etheric plane over the city of Darjeeling, India, in the foothills of the Himalayas. This retreat is a mandala and a forcefield that is used by the solar hierarchies to release increments of cosmic energy to the planet. Together with the members of the Darjeeling Council, the Brothers of the Diamond Heart who serve at this retreat under El Morya assist mankind by organizing, developing, directing, and implementing the will of God as the foundation for all successful organized movements.
El Morya says:
My service then continues from the Darjeeling Retreat of the Brotherhood, where I am counseling, with other brothers of the will of God, so many of the evolutions of earth who serve in the governments of the nations, who serve as teachers and scientists and musicians, and those who control the flow of the will of God that is power, that is the abundance of supply. The will of God is applied in all levels of human endeavor, for the will of God is the blueprint of every project. It is the foundation of every task. It is the skeleton of your body. It is physical energy. It is etheric fire. The will of God is the fiery diamond in your heart.[1]
The diamond-shining mind of God is the very heart of any endeavor. Public servants, world and community leaders, and holders of public office are schooled between embodiments and in their finer bodies during sleep to renew the charge of Morya’s thrust for a purpose and to refresh their understanding of the intricacies of the will of God in politics, in religion, in business, and in education. Ascended and unascended masters and their chelas meet at Morya’s retreat frequently to discuss national and international problems and the means to their solution. It was here that Ascended Master El Morya received President John F. Kennedy after his passing in 1963.
Founding of The Summit Lighthouse
During the 1920s and 1930s the Ascended Master El Morya worked with Nicholas and Helena Roerich, who set forth his writings in numerous published works.
El Morya founded The Summit Lighthouse in 1958 in Washington, D.C., for the purpose of publishing the teachings of the ascended masters given to the Messengers Mark and Elizabeth Prophet, a continuation of his efforts in so many incarnations to establish the concept of God-government on earth.
The calling of the messengers has manifested in manifold endeavors sponsored by the Darjeeling Council: the establishing of the order of the Keepers of the Flame Fraternity by Saint Germain in 1961 to set forth graded instruction in cosmic law; the founding of Montessori International by Mother Mary, Jesus, and Kuthumi, based on the principles of Maria Montessori and including the teachings of the ascended masters; the founding of Summit University; and the setting of the seal of God upon Church Universal and Triumphant, the mystery school of all of the masters of the Great White Brotherhood and the community of souls ascended and unascended on the path of initiation, East and West, in Christ and Buddha.
Work with Kuthumi and Djwal Kul
El Morya told us that beginning January 6, 1998, the three wise men, El Morya, Kuthumi and Djwal Kul, will teach us the keys to the path of the ascension and sponsor all who aspire to make their ascension in this life. These masters will help us balance our karma, and they will stay until certain key souls have made their ascension.
El Morya, Kuthumi and Djwal Kul represent the three plumes of the threefold flame of the heart—El Morya, the blue plume; Kuthumi, the yellow plume; and Djwal Kul, the pink plume. They come to bring our threefold flames into balance with theirs. If you follow the three kings and the star of the Christ Child, you will arrive at the manger scene of your own Christ-potential and your own Christhood.
Chelaship under El Morya
In 1995 Morya spoke about what it takes to become his chela:
Constancy is the key virtue that I must have in those who truly desire to be one with me. If I would train you personally, beloved, I must have from you an unflinching constancy whereby you maintain a steady level of absorption of the blue flame of the will of God and thus enter day by day into the sacred fire of the first ray. You must be willing to take any rebuke, any correction, to take it swiftly and to then swiftly self-correct. You must have a momentum on giving the decrees to the ascended masters who serve principally on the first ray. You may give any (or all) of the blue decrees, whether they be to me or to Surya or to Himalaya or to Vaivasvata or to Archangel Michael.
I tell you, beloved, when you keep yourself saturated in the blue ray and you are alert to every out-of-step state of mind that you might even consider entertaining, you will find that I shall become your champion. Once I become the champion of a chela, I will work with that chela to the end. Thus, beloved, do not think that I take lightly the taking on of a chela.
Many of you are chelas in the becoming. But I must test and try you for many years, sometimes for lifetimes, before I receive the signal from Almighty God himself that I might burden myself by taking on another student.
Realize this, beloved: It is well to make yourself a devotee of the will of God. For as a devotee, you will increase! and increase! and increase! many shades of blue rings around your four lower bodies and the circumference of your life. And when you have proven yourself under fire and in many situations—untenable situations, devastating situations—and have come out right side up, we will know that we have a chela of the first order, and we will receive you that you might be anointed before the council in Darjeeling.
Yes, this is a very special opportunity, and all can make themselves worthy. I speak of it, beloved, because I have surveyed the earth and I have listened to the dictations that have been given at this class and I understand that there are many, many people in the world who would seek and find this teaching if they knew it existed somewhere.
Since I am about to sponsor millions of souls for this activity and this path, I must be certain that you who are here and who form the foundations of this community throughout the earth are true to me.[2]
El Morya’s retreats
► Main article: Temple of Good Will
As the chief of the Darjeeling Council of the Great White Brotherhood, Morya presides at round table meetings in his Retreat of God’s Will in Darjeeling where the souls of the world’s statesmen and men and women of integrity in God’s will convene to study under this living master.
Morya has a second retreat in El Capitan, in Yosemite Valley, California.
El Morya’s musical keynote, capturing the frequencies of his Electronic Presence, was set forth in part by Sir Edward Elgar in his “Pomp and Circumstance.” His flowers are the blue rose and the forget-me-not, and his fragrance is sandalwood.
See also
For more information
El Morya, The Chela and the Path: Keys to Soul Mastery in the Aquarian Age.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Lords of the Seven Rays.
Sources
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and Their Retreats.
El Morya, The Chela and the Path: Keys to Soul Mastery in the Aquarian Age.
Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Saint Germain On Alchemy: Formulas for Self-Transformation.
Mark L. Prophet, August 6, 1972.
- ↑ El Morya, “To Awaken America to a Vital Purpose,” April 16, 1976, in Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, Lords of the Seven Rays, book 2, chapter 2.
- ↑ El Morya, “Clean House!” Pearls of Wisdom, vol. 38, no. 26.