Sólmusteri Helíos og Vestu

Í miðju sólarinnar í þessu sólkerfi er hið mikla Sólarmusteri Helíos og Vestu.

Ferðaboð þangað

Meistararnir hafa nokkrum sinnum boðið okkur að ferðast þangað. Þann 6. júlí 1984 sagði Godfre svo frá:

Og nú, í kvöld þegar þið segið skilið við musteri efnislíkama ykkar munu Helíos og Vesta taka á móti ykkur með opnum örmum í ljósi og kærleika og mikilli visku innan hvelfingar þeirra í Sólmusterinu. Hvítir englar með logandi skildi, hjálma og sverð í höndum, serafar, hersveitir Justiníusar, Úríel, Helíos og Vesta, mínar eigin sveitir og aðrar munu veita ykkur fylgd inn í hjarta sólarinnar sem þekkt er undir nafninu Sigursælan.

Þannig dregur hinn Voldugi sigurvegari sjálfur nafn sitt af sól þessa sólkerfis, og það er til hins Sigursæla athvarfs Helíos og Vestu sem við förum.

Heilög Ametýst hefur einnig lýst ferð sinni til þessa athvarfs:

Ég kem til ykkar í loga Heims-móðurinnar og í eldsvagni, úr fjólubláum eldi, og ég mun taka með mér þá sem eru undirbúnir fyrir himnaförina ... Eruð þið tilbúin? Stígið þá inn með mér. Því nú munum við stíga upp í hæðir sólarinnar. Og vængir okkar munu ekki bráðna því þeir eru úr gljáfægðu gulli, hertir í sjálfum eldum sólarinnar, í hjarta Helíos og Vestu.

Nú förum við upp yfir trjátoppana og yfir skýin og yfir útstreymi loftsins. Við rísum hærra upp í blámann og vitum að Guð er sannarlega alls staðar þar sem ÉG ER. Þar birtast himnesk litbrigði og englakórar, náttúruvættir sem þjóna til ystu marka geimsins ...

Og þannig komumst við þá nær Helíos og Vestu. Við finnum ekki fyrir meiri hita heldur meira ljósi og þar ríkir svali og unaður. Og við sjáum, standandi í miðju sólarinnar, Guð föður og Guðs-móður okkar — staðgengla þeirra, tvíburaloga í rauðgulum og gullnum skrúða, standandi með útrétta arma ...

Þegar vagn okkar nálgast fer hann að hringsnúast – því við komum inn í sólina eftir spíral sólarinnar sem myndar alheimsbrautir fyrir milljarða lífsbylgna og engla og elóhima líka – þá komum við inn á leið gullroðins ljóss. Og englarnir sem hafa stýrt vagninum okkar í lausu lofti færa okkur nú á hvíldarstað. Við höfum ekki fundið fyrir hreyfingu, aðeins að við höfum séð hafið og hið mikla útsýni yfir þjóðbrautir hins óendanlega.

Við stígum varlega af borði og göngum stíginn að hásætissalnum til innra musterisins. Hjörtu okkar eru full tilhlökkunar og taka stökk innra með okkur. Því í lofsöngi hinna frjálsu heyrum við lúðrana spila (lúðrar hinna voldugu serafa og kerúba og voldugra vera sem voru okkur óþekktar sem dansandi lofa og syngja), í blómum sem við höfum aldrei séð og í kristalsljósum í allar áttir, vitum við sannarlega að þetta er hjartað, sjálft hjarta hjartnanna, sjálft hjarta verundarinnar ...

Við nálgumst hratt og létt. Og eftir gullnu tröppunum göngum við inn. Hliðvörðurinn býður okkur velkomin. Við tökum skóna af fótunum. Og við göngum inn eins og börn, á sama hátt og við fórum ...

Tekið er á móti okkur þegar niður hinn langa gang er komið sem sem er þakinn gullroðnum loga, sem loga undir fótum okkar að því er virðist. Og við nálgumst þá faðma Helíos og Vestu. Hver og einn fær faðmlag Guðs föður og Guðs-móður Guðs og koss á ennið. Við krjúpum í algjörri tilbeiðslu og við meðtökum blessun hins óendanlega.

Sjá einnig

Helíos og Vesta

Sólmusterið

Heimildir

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and Their Retreats, sjá “The Temple of the Sun: The Retreat of Helios and Vesta in the Center of the Sun.”