Sólmusteri Helíos og Vestu

Í miðju sólarinnar í þessu sólkerfi er hið mikla musteri sólar Helíosar og Vestu.

Boð um að ferðast þangað

Meistararnir hafa nokkrum sinnum boðið okkur að ferðast þangað. Þann 6. júlí 1984 sagði Godfre svo frá:

Og nú, í kvöld þegar þið yfirgefið musteri líkama ykkar, munu Helíos og Vesta taka á móti ykkur með opnum örmum ljósi og kærleika og mikilli visku innan hvelfingar þeirra í Musteri sólarinnar. Hvítir englar með logandi skildi, hjálma og sverð í höndum, serafar, hersveitir Justiníusar, Úríel, Helíos og Vesta, mínar eigin sveitir og aðrar munu fylgja ykkur nú inn í hjarta sólarinnar sem þekkt er sem Sigursælan.

Þannig dregur hinn Voldugi sigurvegari sjálfur nafn sitt af sól þessa sólkerfis, og það er til hins Sigursæla athvarfs Helíos og Vestu sem við förum.

Heilög Ametýst hefur einnig lýst ferð sinni til þessa athvarfs:

Ég kem til þín í loga Heims-móðurinnar og í eldsvagni, úr fjólubláum eldi, og ég mun taka með mér þá sem eru tilbúnir til uppstigningar ... Eruð þið tilbúin? Stígið þá inn með mér. Því nú munum við stíga upp í hæðir sólarinnar. Og vængir okkar munu ekki bráðna því þeir eru úr gljáfægðu gulli, hertir í sjálfum eldum sólarinnar, í hjarta Helíos og Vestu.

Nú förum við upp yfir trjátoppana og yfir skýin og yfir útstreymi loftsins. Við rísum hærra upp í blámann og vitum að Guð er sannarlega alls staðar þar sem ÉG ER. Þar birtast himnesk litbrigði og englakórar, náttúruvættir sem þjóna til ystu marka geimsins ...

Og þannig komumst við þá nær Helíos og Vestu. Við finnum ekki meiri hita heldur meira ljós, og þar ríkir svali og unaður. Og við sjáum, standandi í miðju sólarinnar, Guði föður og Guðs-móður okkar — fulltrúa þeirra, tvíburaloga í rauðgulum og gullnum skrúða, standandi með útrétta arma ...

Vagn okkar nálgast fer hann spíral – því við komum inn í sólina eftir spíral sólarinnar sem myndar alheimsbrautir fyrir milljarða lífsbylgna og engla og elóhima líka – þá komum við inn á leið gullroðins ljóss. Og englarnir sem hafa stýrt vagninum okkar í lausu lofti færa okkur nú á hvíldarstað. Við höfum ekki fundið fyrir hreyfingu, aðeins að við höfum séð hafið og hið mikla útsýni yfir þjóðbrautir hins óendanlega.

Við stígum varlega af borði og göngum stíginn að hásætissalnum og innra musterisins. Hjörtu okkar eru væntanleg og stökkva innra með okkur. Því í sálmi frjálsra heyrum við lúðrana spila (lúðrana voldugu serafa og kerúba og voldugra vera sem við höfum ekki þekkt áður sem dansa í lofsöngvum), í blómunum sem við höfum aldrei séð og í kristalsljósunum í allar áttir, vitum við sannarlega að þetta er hjartað, sjálft hjarta hjartnanna, sjálft hjarta Verunnar ...

Við nálgumst hratt og létt. Og eftir gullnum stiganum göngum við inn. Hliðvörðurinn býður okkur velkomna. Við tökum skóna af fótunum. Og við göngum inn eins og börn, á sama hátt og við fórum...

Við erum tekin á móti niður langan gang sem er þakinn gullbleikum loga, eins og loga undir fótum okkar. Og við nálgumst þá faðma Heliosar og Vestu. Hvort um sig er tekið og koss föður-móður Guðs er lagður á ennið. Við krjúpum í algjörri tilbeiðslu og við meðtökum blessun hins óendanlega.

Sjá einnig

Helíos og Vesta

Sólarmusterið

Heimildir

Mark L. Prophet and Elizabeth Clare Prophet, The Masters and Their Retreats, sjá “The Temple of the Sun: The Retreat of Helios and Vesta in the Center of the Sun.”