Cherub
(pl. Cherubin) Członek zakonu anielskich istot oddanych rozszerzaniu i ochronie płomienia miłości, dzierżącego miecz i sąd Rubinowego Promienia i Duch Święty. Stąd LORD Bóg „umieścił na wschodzie [bramę] (bramę świadomości Chrystusowej) ogrodu Eden Cherubinów i płonący miecz które obracały się we wszystkie strony, aby strzec drogi Drzewa Życia”.[1]
Mimo to LORD poinstruował Mojżesza, aby wykonał cheruby ze złota jako ogniska tych prawdziwych anielskich strażników ubłagalni arki przymierza.[2] Tradycyjnie Bóg mieszkał między cherubinami i przemawiał do Mojżesza z przebłagalni — ołtarza Obecności JAM JEST, którego Prawo wyryte na kamiennych tablicach było przenoszone w arce z miejsca na miejsce w ich wędrówkach po pustyni.
David opisuje LORD jadącego na cherubie, lecącego na skrzydłach wiatru.[3] Ezechiel przedstawia cherubiny jako czteroskrzydłe stworzenia o czterech twarzach, którym towarzyszą wirujące koła.[4] Cherubina można utożsamiać ze skrzydlatym „karibu”, „orędownikiem” w mezopotamskich tekstach, przedstawianym jako sfinks, gryf lub skrzydlata istota ludzka. W całym kosmosie mądrych i silnych cherubinów można znaleźć w różnych aspektach służby dla Boga i Jego potomstwa.
Cheruby strzegą płomienia Arki Przymierza między Bogiem a człowiekiem, skupionego w Wielkim Centralnym Słońcu. Trzymają się drogi Drzewa Życia, zarówno w Czworokącie Miasta, jak i w każdym synu i córce Boga. „I nie odpoczywają dniem i nocą, mówiąc: Święty, święty, święty Pan Bóg Wszechmogący, który był i jest, i który ma przyjść”[5]
Materiały źródłowe
Mark L. Prophet i Elizabeth Clare Prophet: „Saint Germain: o alchemii. Formuły przemiany samego siebie”